Van 25 tot en met 30 mei reisde ik door Zwitserland met mijn camper. Deze dagen stonden in het teken van vrijheid op vier wielen. Ik begon bij mijn tante en neefje in Oberteuringen en reisde verder naar mooie plekjes in de natuur. Ondanks dat het weer soms tegenzat en regende, bleef het fijn om onderweg te zijn.
Vrijheid op vier wielen
Vandaag, zondag 25 mei, ben ik weer verder vertrokken vanuit het huis van mijn tante en neefje in Oberteuringen. De eindstop is een boondockplek die ik via IOverlander heb gevonden in de buurt van Heididorf. Het is fijn om met vrijheid op vier wielen te reizen en zelf te bepalen waar ik stop.
Grijze luchten en Zwitserse flitsers
De afgelopen nacht en ochtend regende het vrijwel constant, en dat zou het ook de rest van de dag en nacht blijven doen. Jammer genoeg betekende dat weinig zicht tijdens de overtocht van Meersburg naar Constanz; het mooie uitzicht over de Bodensee bleef uit. Ook onderweg miste ik veel mooie landschappen door de grijze, druilerige dag. Gelukkig verliep het rijden soepel en kwam ik al rond 16.00 uur aan op mijn geplande overnachtingsplek. Wat me vandaag wél mateloos irriteerde: in Zwitserse bebouwde kommen geldt een maximumsnelheid van 30 km/u. Zelfs op steile hellingen waar je juist wat gas moet geven, blijven ze die grens handhaven. En alsof dat nog niet genoeg is, plaatsen ze ook flitsers op die plekken. Ik zag ergens een flits, dus het zou goed kunnen dat ik binnenkort een Zwitserse bekeuring mag verwachten.
Wat ik wel mooi vond zijn de huizen met de mooie beschilderingen op de muren. Lunch vandaag was op een pas, welke geen idee, met uitzicht op een wei met koeien. De eerste die ik hier zag. Blijkbaar staan er veel op stal, net als in Duitsland. Het is precies dit soort onverwachte momenten die het reizen met vrijheid op vier wielen zo bijzonder maken.
Een verborgen overnachtingsplek
Vlak voor mijn overnachtingsplek checkte ik op een parkeerplaats of ik er wel kon komen; er stond namelijk een bord met een hoogtebeperking van 3,10 meter, terwijl ik 3,30 meter hoog ben. Gelukkig boden twee lieve dames hulp, en het bleek toch te passen. Wel goed opletten voor bordjes met “No camping at night”, want overnachten in natuurgebieden mag vaak niet. Mijn plekje lag langs een stille weg, verscholen achter bomen en boomstammen. Geen bordjes die het verbood, dus Monty grotendeels uit zicht geparkeerd. Tot ongeveer 17.00 uur kwamen er nog wat wandelaars langs, maar daarna was het stil: geen mensen of auto’s meer te bekennen. Pas rond 7.00 uur ’s ochtends kwam er af en toe een landbouwvoertuig voorbij. Zulke momenten benadrukken telkens weer de charme van reizen en het ultieme gevoel van vrijheid op vier wielen.
Genieten van Heididorf en de bergen: een avontuur met vrijheid op vier wielen
Uitslapen en hopen op zon
Op maandag 26 mei mocht ik uitslapen op mijn boondock plaatsje vlakbij Heididorf. Voor mij is 8.00 uur uitslapen 😉. Dit omdat Heididorf pas vanaf 10.00 uur open is. Toen ik wakker werd regende het nog steeds. Dus 🤞dat het droog zou zijn tegen de tijd dat het Heididorf bezoek tijd werd. Gelukkig werd het langzaamaan droog. Zodat tegen de tijd dat ik de campplek verliet het nog een beetje miezerde. Maar gelukkig kwam tijdens het rijden naar Heididorf langzaamaan een waterig zonnetje tevoorschijn.
Op bezoek bij Heidi
Op ongeveer 5 minuten lopen vanaf het dorp is de parkeerplaats. Die net na 10 uur nog grotendeels leeg was. Kaartje gekocht voor het parkeren en toen de GoPro gepakt om het dorp van Heidi te gaan bekijken. Het entreekaartje voor Heididorf was € 17. Voor Zwitserse begrippen dus niet te duur.
Heididorf is de geboorteplaats en woonplaats van Heidi, een fictief personage. Het verhaal speelt zich af in 1880 toen Johanna Spyri het verhaal rondom Heidi schreef. In het dorp staat onder andere het 300 jaar oude woonhuis van Heidi, de stal waar de geiten verbleven en het klaslokaal in het stadhuis. Het was erg leuk om tussen de gebouwen te lopen en de dingen te zien uit de tijd van Heidi. Want wie heeft er nu niet de boeken van Heidi gelezen en later de films gezien? Ik denk dat ik een ruim uur in Heididorf ben geweest, ook omdat het te nat was om ergens op de bankjes van het uitzicht te genieten.
Op weg naar Müstair
Toen ik weer terug bij Monty was, eerst maar wat te eten en drinken gemaakt. Aangezien ik niet wist hoelang het zou duren voor ik weer ergens kon stoppen, en het was inmiddels al tegen twaalven. Nadat ik had gegeten en koffie gedronken begon het vervolg van de reis naar Müstair. Ik had eigenlijk in een plaatsje eerder, Santa Maria, willen stoppen, maar daar was de camping nog niet open. Deze in Müstair is het gehele jaar open.
Onderweg naar Müstair heb ik een paar passen bedwongen, waaronder de Flüelapas en de Ofenpas. Dit soort indrukwekkende routes maken reizen met vrijheid op vier wielen extra bijzonder.
De Flüela- en Ofenpas
Met dank aan Wikipedia een korte beschrijving van de Flüelapas en de Ofenpas:
“De Flüelapas is een bergpas in het oosten van Zwitserland, in het kanton Graubünden tussen Davos en Susch. Deze pas, met een hoogte van ca. 2400 meter, vormt de hoofdverbinding tussen het noorden van het Engadin en Davos. Een groot deel van het jaar is deze pas gesloten omdat er tot ver in mei vaak nog sneeuw ligt.”
“De Ofenpas (Reto-Romaans: Pass dal Fuorn) is gelegen in het oosten van het Zwitserse kanton Graubünden en vormt de verbinding tussen het Engadindal en het Val Müstair. Voor een groot deel van de pasweg bevindt zich aan westelijke zijde het Zwitsers Nationaal Park. Vanuit Zernez gaat de brede weg matig stijgend door het onbewoonde dal van de rivier de Spöl. Bij Punt la Drossa vertakt de weg naar rechts af voor de Munt la Scheratunnel (smal en 3,4 km lang), die de verbinding vormt met het Italiaanse Livigno. De weg voert verder omhoog door de arvenbossen van het Nationale Park. Twee kilometer vóór de pashoogte staat het Hotel Parc Nazional, dat ooit een ijzersmelterij was.”
Lunchen in de sneeuw
Op één van deze passen had ik een late lunch tussen de sneeuw. Ondanks dat ik sneeuw mooi vind maar niet van de kou houd, was het gaaf om zo “in de sneeuw” met Monty te lunchen. Ik heb zelfs nog geprobeerd of Monty zin had in een sneeuwgevecht ☺️, maar hij gooide niet terug. Dus ik vermoed dat hij er geen zin in had.
Het beklimmen van de passen viel me niet tegen. Ja, het was goed opletten, veel op- en afschakelen en tussendoor van het uitzicht genieten. Want gaaf is de omgeving hier. De vergezichten zijn “om je vingers bij af te likken” zo mooi. Het reizen met zoveel vrijheid op vier wielen maakt deze ervaring extra bijzonder.
Aankomst in Müstair
Uiteindelijk kwam ik rond 17.00 uur aan op camping Muglin in Müstair. Aangemeld en een mooi plaatsje uitgezocht – met slaapkamer uitzicht op een mooie besneeuwde top. Het is hier wel erg prijzig, € 150 voor 4 nachten, maar de camping heeft dan ook ⭐ ⭐ ⭐. Het sanitair ziet er erg mooi uit en is erg schoon, zo schoon als ik het op een camping nog maar zelden ben tegengekomen. Verder kun je er de was doen. Tevens is er een kleine bar en bistro en een sauna waar je gebruik van kunt maken.
Even landen en bijtanken
Hier houd ik het wel een paar dagen uit want de komende dagen staan in het teken van wassen (beddengoed & kleding), administratie bijwerken, beginnen aan vlog 2, het Johann Kloster bezichtigen en als het weer meezit een korte wandeling in de buurt van de camping. Reizen met deze mate van vrijheid op vier wielen geeft me echt de ruimte om mijn eigen tempo te bepalen.
Rustige dag en administratie: genieten van vrijheid/ Een dag vol ontspanning en ontdekkingen
Gisteren, 27 mei, stond in het teken van beetje uitslapen, administratie, boodschappen doen, 1e vlog online zetten, wat dingen uitzoeken i.v.m. geluid van mijn DJI mic en een klein stukje lopen. Het fijne van deze vrijheid op vier wielen is dat je zo’n dag lekker rustig aan kan doen zonder stress. Het weer in de ochtend was niet fantastisch – grijze lucht en regelmatig wat miezer en lichte regen. In de middag werd het droog. Na de lunch ben ik dan ook maar meteen boodschappen gaan doen in het dorp. Ik viel wel steil achterover van de prijzen. Ik had amper iets in mijn mandje (1 prei, 1 paprika, doosje champignons, 500gr gehakt, kruidenkaas en 0.5l yoghurt) en was €22 kwijt. Maar tja je moet eten, nietwaar?
Na het boodschappen ben ik aan de administratie begonnen. Niet mijn meest favoriete klusje maar moet ook af en toe gedaan worden. Toen dat gebeurd was, was het gelukkig nog steeds droog en ben ik een minuut of 20 gaan wandelen op het pad achter de camping. Langs de rivier die daar loopt. Toen was het tijd om eten te maken – van het gehakt de helft ingevroren voor “slechtere tijden”. Ik heb lekkere tomatensaus met de verse groenten, gehakt en champignons gemaakt aangevuld met pasta. Wat fijn was is dat de saus genoeg is voor 3 dagen dus daar ook een portie van ingevroren. Altijd fijn om reserve eten in de diepvries te hebben naast wat pakjes bonen.
De avond heb ik doorgebracht met dit blog te updaten. En toen wilden mijn ogen niet meer open blijven en dus rond 21.30 mijn bedje ingerold (op dinsdag 27 mei). Deze rust en flexibiliteit zijn precies wat de vrijheid op vier wielen zo waardevol maken. Je bepaalt zelf je tempo en geniet van elk moment onderweg.
Van beddengoed tot Benedictijnen
Nu, woensdag 28 mei, lekker tot 8.00 uur blijven liggen. Omdat de zon tot ongeveer 15.00 uur zou schijnen, besloot ik vandaag mijn beddengoed te wassen – zo kan mijn donzen dekbed lekker buiten op het gras uitwaaien terwijl de was draait. Na het opstaan haalde ik meteen mijn bed af, zodat ook het matras even extra kon luchten. Daarna nam ik een lekkere warme douche in plaats van een “bucket bath”. Na terugkomst legde ik mijn dekbed buiten en maakte ik pas tijd voor de eerste kop thee van de dag. Net na negenen liep ik naar de receptie om drie munten te kopen voor de wasmachine en droger. Terwijl de was draaide, merkte ik echt het voordeel van vrijheid op vier wielen; nergens haast, gewoon mijn eigen tempo bepalen. De was zit inmiddels in de droger. Terwijl die droogt, ben ik eindelijk up-to-date met deze blogpost 😊. De rest van de dag heb ik niet zoveel meer gedaan, behalve naar Kloster Johann lopen en een beetje lezen.
Het Kloster Johann is een Bendictijner Abdij en stamt uit de vroege Middeleeuwen. Het verhaal gaat dat de abdij en de kerk door karel de Grote zijn gesticht. Wat echter logischer is dat zijn vertrouweling: de bischop van Chur dat in naam van Karel de Grote heeft gedaan. De abdij en kerk zijn beide erg mooi en stralen een diepe rust uit. Zowel de kerk als de abdij staan op de Unesco werelderfgoedlijst omdat er nog zeer goed bewaarde romaanse fresco’s zijn. Deze stammen uit 1150 tot 1170 en de Karolingische fresco’s uit ongeveer 800.
Wassen, wandelen & genieten: zo voelt vrijheid op vier wielen
Een frisse start van de dag
En ondertussen is het alweer donderdag 29 mei geworden. Vanochtend was ik voor het eerst zonder wekker rond 7 uur wakker, een teken dat ik weer goed heb geslapen en ook uitgeruster ben dan de dagen hiervoor. Het zonnetje scheen al lekker toen ik opstond, maar het was nog fris. De kachel sloeg automatisch aan en stond op 9°, wat ik iets hoger zette zodat het behaaglijk warm zou zijn als ik terugkwam van het douchen. Daarna zette ik de kachel weer terug omdat ik de zon al voelde opwarmen. Dat klopte ook, want het werd snel aangenaam warm in Monty. Dit is voor mij het fijne van vrijheid op vier wielen: de mogelijkheid om het comfort helemaal naar wens in te stellen.
Wasdag in de zon
Toen alles was opgeruimd en ik mijn laatste was had verzameld, liep ik naar de wasruimte om die te wassen. Daarna kon alles lekker in het zonnetje drogen. Ik zette mijn wasrekje op en bond het met scheerlijnen en haringen goed vast, want het is smal en valt om bij wind. Het voordeel van deze manier van reizen is dat ik met mijn mobiele vrijheid op vier wielen altijd mijn eigen was kan doen en droog hangen, zonder gedoe.
Tegen 10 uur haalde ik de was uit de machine en hing ik die op zodat het in de middag droog zou zijn. Daarna genoot ik van een bakkie koffie en werkte ik aan vlog 2. Tussendoor haalde ik de droge was binnen, maakte nog een kop koffie en werkte tot ongeveer 13.00 uur aan de vlog. De basis is nu zo’n 80% klaar; het bewerken en nalopen moet nog gebeuren. Dat gaat steeds sneller, dankzij de rust en tijd die ik ervaar met mijn vrijheid op vier wielen.
Wandelen in de natuur
Na de late lunch ruimde ik alles op en ging ik wandelen. Het eerste stuk was een gravelweg, goed begaanbaar met tractoren en fietsers. Daarna sloeg ik een smal pad in dat steeds rotsachtiger en glibberiger werd. Na 45 minuten lopen en een prachtig uitzicht vond ik het wel genoeg. Het afdalen vroeg veel concentratie en voorzichtigheid. Terug bij de camping merkte ik helaas dat ik mijn microfoon was verloren tijdens de wandeling, wat me flink tegenviel. Maar ook dat hoort erbij met reizen en de vrijheid op vier wielen.
Na het bijkomen van de wandeling maakte ik eten, deed de afwas, en ruimde ik alvast wat spullen in Monty op voor de volgende dag. Een lekkere douche sloot de dag af, zodat ik morgen fris verder kan rijden richting het Gardameer. En nu, voordat ik mijn bedje inrol, maak ik deze blog af. Welterusten allemaal, slaap zacht!
Monty en ik: avontuur, onverwachte ontmoetingen en vrijheid op vier wielen in Italië
Opstaan en voorbereiden op vertrek
Goedemorgen allemaal, op deze zeer zonnige en warme vrijdag 30 mei. Ook vandaag was ik, ondanks het geklauter van gisteren, redelijk tot goed uitgerust en mocht ik van de wekker om 7.00 uur opstaan. Na de dagelijkse ochtendrituelen alles in de kasten en kisten gedaan. Toen mijn watertank geleegd en weer gevuld met vers water, omdat mengen met oud(er) water niet zo’n goed idee is. Kortom, ik heb weer 100 liter vers water aan boord. Toen moest het elektriciteitssnoer naar de walstroom nog opgeruimd worden – want ja, je bent natuurlijk een Nederlander en als je ergens voor betaalt, moet je het ook gebruiken, nietwaar? De GoPro’s weer geïnstalleerd. En toen was ik klaar om aan de rit van vandaag te beginnen. Dankzij vrijheid op vier wielen kan ik vandaag zelf bepalen hoe en waar ik stop en ga.
Steile passen en prachtige uitzichten
Maar voordat ik daar was, mocht ik de nodige passen bedwingen. De namen ervan… geen idee, maar het bracht me naar het meer van Molveno. Het was hard werken voor Monty en mij vandaag, want Monty moest met grote regelmaat de steile(re) stukjes in zijn twee volbrengen. Ik denk niet dat we vaak hoger dan de 3e versnelling zijn geweest vandaag. De vergezichten waren weer fantastisch, helaas waren er niet veel parkeerplaatsen om Monty even stil te zetten en van het uitzicht te genieten.
Behalve een supermarktstop na ca. 18 km had ik pas weer een stop rond twaalven – was toen al vanaf zeg 9.00 uur aan het rijden. Deze stop was niet fantastisch maar voldeed om even lekker te relaxen en te lunchen. Daarna nog 2 korte stops gehad, waarvan eentje na de nodige tunnels en eentje met uitzicht op meer Molveno. Daarna weer heerlijk geklommen en gedaald op enkelbaans weggetjes.
Aankomst in Ponte Arche
En wat bleek toen ik tegen vieren bij mijn ingeplande plekje aankwam om de nacht door te brengen? Er waren wegwerkzaamheden bezig waardoor ik er in eerste instantie dan ook glad voorbijreed. Dus Monty omgedraaid en teruggereden, en toen zag ik de plaats pas. Toen, tussen de heuveltjes met grind, Monty aan de kant gezet en naar plan B en C gekeken. Dat hield dus ook in dat ik de route van morgen op de tablet moest zetten, want daar had ik de plaatsen op aangegeven.
Ik ben dus uiteindelijk beland op P4N in Ponte Arche. Dit is de mooiste en schoonste P4N die ik tot nu toe heb gezien. Hij kost € 24 per nacht inclusief stroom en water. Bij aankomst was voor mij niet duidelijk hoe en waar ik moest betalen, dus kwam ik via een Italiaan die redelijk Engels spreekt in contact met Giorgino.
Een spontane ontmoeting met Giorgino
Wat blijkt: ze komen hier ’s avonds of ’s ochtends langs. Vandaag was het dus de avond. Ondertussen heb ik al een paar keer met Giorgino gesproken; hij kwam Monty bewonderen en ik zijn camper. Daarna heb ik een aantal van zijn foto’s bekeken, onder andere wandelen in de sneeuw met sneeuwschoenen. Toen ik aangaf dat mijn buik begon te knorren van de honger omdat ik zo vroeg lunch had gehad, nodigde hij mij uit om samen met hem in een restaurantje in de buurt van de P4N te gaan eten.
Wat is er leuker dan uit eten gaan in Italië met een Italiaan, nietwaar? Voor de nieuwsgierigen: hij is accountant en werkt voor een oliebedrijf. Verder is hij iets ouder dan ik ben. Het mooie aan reizen met Monty en deze vrijheid op vier wielen is juist dit soort spontane ontmoetingen die je nergens anders hebt.
Een echte Italiaanse avond
Korte update: Het restaurant waar we naartoe gingen was een heerlijk echt Italiaans restaurant waar ook de lokale bevolking kwam eten. Leuk! Er werd alleen maar Italiaans gesproken, ondanks dat de gerechten op de menukaart ook in het Duits en Engels stonden. Toch handig dat Giorgino zo goed Italiaans spreekt 😊😉, nietwaar?
Voor, tijdens en na het eten hebben we gezellig gesproken over van alles en nog wat. Dit ging in het Engels, soms doorspekt met Italiaans. En het leuke was: we begrepen elkaar prima. Kortom, we hebben een heerlijke, gezellige avond gehad. Giorgino, bedankt voor de uitnodiging! Ik vond het erg tof!